Είμαστε προγραμματισμένοι να ψάχνουμε για το οικείο, και το οικείο σημαίνει επιβίωση. Είμαστε εκ φύσης προγραμματισμένοι να επιβιώνουμε και όχι να είμαστε ευτυχισμένοι! Αυτό συμβαίνει διότι ο προϊστορικός μας εγκέφαλος προσπαθεί να μας προστατέψει από τις δυσκολίες και τις κακοτοπιές της ζωής. Αναζητούμε λοιπόν, ό,τι έχουμε συνηθίσει περισσότερο και έτσι νομίζουμε ότι βρίσκουμε την ευτυχία.
Σύμφωνα με τον Gay Hendricks, οι άνθρωποι αντέχουν ένα συγκεκριμένο ποσοστό ευτυχίας. Όσο βρισκόμαστε μέσα σε αυτό το ποσοστό υπάρχει ασφάλεια. Μόλις, έστω και λίγο, ξεφύγει ο δείκτης ευτυχίας και περάσει το όριο προς τα πάνω, τότε αρχίζει η αυτοκαταστροφή.
Η ευτυχία συνήθως δεν βρίσκεται στη ζώνη βολικότητας (δες εδώ το άρθρο για τη ζώνη βολικότητας) όπου όλα όσα συμβαίνουν είναι γνωστά και έχετε τον έλεγχο των καταστάσεων και της καθημερινότητάς σας. Πολλές φορές βρισκόμαστε σε άρνηση διαχείρισης μιας νέας κατάστασης ενώ είμαστε μέσα στη ζώνη βολικότητας και πιθανόν να μας οδηγήσει εκτός των ορίων ελέγχου μας (μέσα στη ζώνη βολικότητας όπου βρισκόμαστε).
Η αυτοκαταστροφική αυτή συμπεριφορά είναι συχνά προϊόν της έλλειψης εξοικείωσης με το ο,τιδήποτε νέο. Αυτό το άγνωστο πολλές φορές το ονομάζουμε «λάθος», «καλό», «κακό» και άλλα. Αν πάμε λίγο πιο βαθιά στον ανθρώπινο νου θα δούμε ότι αυτά προέρχονται από τις παλιές μας πεποιθήσεις. Όλα αυτά που μάθαμε από τους γονείς μας, από την κοινωνία κια ποτέ δεν τα αμφισβητήσαμε. Ωστόσο πρόκειται απλά για ζητήματα ψυχολογικής προσαρμογής.
Για να διορθωθεί αυτό πρέπει να αρχίσουμε να αμφισβητούμε τις προϋπάρχουσες ιδέες και να υιοθετούμε νέες. Να ανοίξουμε την πόρτα στους φόβους μας, στο άγχος μας, στις ανησυχίες μας και να φιλιώσουμε μαζί τους, τότε η αναβλητικότητα και η αυτοΰπονόμευση θα υποχωρήσουν και μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τις περιοριστικές μας πεποιθήσεις. Ίσως αναγνωρίζετε τις παρακάτω εκφράσεις: «Δεν είμαι ικανός», «Δεν αξίζω κάτι καλύτερο», «δεν πειράζει», «φοβάμαι να...» και άλλα. Τι πραγματικά πιστεύουμε όμως εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας και πώς αυτό απδεικνύεται στην πράξη;
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που μας αποτρέπει από το να είμαστε ευτυχισμένοι, είναι οι προσδοκίες μας. Από τους άλλους και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτό που περιμένουμε να γίνει και δεν γίνεται. Πώς όμως αλλάζει αυτό; Με την εστίαση. Σε τι δηλαδή θα δώσουμε σημασία, τι θα δώσουμε στο μυαλό μας να σκεφτεί. Γιατί ο άνθρωπος ταυτίζεται με τις σκέψεις του και αυτό που σκέφτεται αυτό πραγματώνει στη ζωή του. Αν λοιπόν, εστιάσουμε αποκλειστικά στο αρνητικό, αυτή η μιζέρια και η άρνηση θα μας καθοδηγεί σε όλη μας τη ζωή. Αν όμως εστιάσουμε στο θετικό (και δεν εννοώ να έχουμε θετική στάση σε όλα χωρίς να μας χαλάει τίποτα) θα έχουμε περισσότερα οφέλη. Και ναι! Θα νευριάσουμε, θα αγχωθούμε, θα στεναχωρηθούμε αλλά από όλα αυτά τα συναισθήματα που ενώ για τους περισσότερους έχουν αρνητική χροιά να είστε σίγουροι ότι έχουν κάτι θετικό να μας δώσουν ανάλογα με την περίσταση.
Το τελευταίο και πιο σημαντικό για την αύξηση των επιπέδων της ευτυχίας (σύμφωνα και με την ψυχολογία) είναι η ευγωμοσύνη. Είναι το συναίσθημα εκτίμησης, ένα εργαλείο, που μπορεί να μας βοηθήσει να χαιρόμαστε ο,τιδήποτε έχουμε αποκτήσει ως τώρα στη ζωή μας. Από το πιο μικρό μέχρι κάτι μεγαλύτερο. Για παράδειγμα το σπίτι όπου ζούμε, την οικογένεια που έχουμε, το φαγητό στο τραπέζι μας, τους φίλους μας, την εργασία μας, το αυτοκίνητό μας, τις επιτυχίες μας στην εργασία μας, την κατάκτηση μικρών στόχων και άλλα.
Χρέος μας απέναντι στη ζωή που επιθυμούμε να έχουμε, είναι να εμπιστεθούμε τον εαυτό μας και το μονοπάτι που έχουμε επιλέξει να περπατήσουμε.
Η ευτυχία, είναι δική μας ευθύνη.
Επιτρέπουμε στον εαυτό μας μικρές, απλές καθημερινές αλλαγές που θα μας οδηγήσουν στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι μίζερη και να υποφέρουμε.
Εις το επανιδείν.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου